Ένας 86χρονος πάει συχνότερα ταμείο από σένα. Πας… στοίχημα;

Χειμώνας. Έξω χιόνι. Στο ζεστό σπίτι τα εγγονάκια περικυκλώνουν την κουνιστή πολυθρόνα μπροστά από το τζάκι.

Ο παππούς τραβάει μια γερή ρουφηξιά από το τσάι του και συγκινημένος ξεκινάει το παραμύθι:

«Ήτανε, που λέτε, μια φορά η Κόρτραϊκ και έπαιζε με τη Ζούλτε Βάρεγκεμ. Κι ενώ περιμένω άσο για να κλείσω δελτίο, ισοφαρίζεται στο 94’ και μου χαλάει το παρολί. Κηδεία…»

Αν δεν ήταν φανταστικό σενάριο (κι αν ο ίδιος δεν έμενε στο Περιστέρι που δεν χιονίζει και με τη συχνότητα των Άλπεων) θα μπορούσε εύκολα να είναι στιγμιότυπο από τη ζωή του Σταύρου Σταυρόπουλου: Του ενδεχομένως γηραιότερου παίκτη του στοιχήματος στην Ελλάδα…

Γράφει ο Γιώργος Μαραθιανός

Έχοντας φτάσει σε μια ηλικία όπου όλοι (για να μένουμε και στο θέμα) θεωρούμαστε… αουτσάιντερ για να φτάσουμε, ο 86χρονος γκουρού δεν παραμένει απλώς διαυγής. Δεν ποντάρει απλώς τις -πάντα μελετημένες- τετράδες του. Μα καταφέρνει να πηγαίνει ταμείο κι άλλες μέρες του μήνα εκτός απ’ αυτή που παίρνει τη σύνταξη!

Κι αν κάποιος αμφιβάλλει (και με το δίκιο του, δεν είναι το πιο συνηθισμένο πράγμα στον κόσμο) αρκεί να τον συνοδεύσει μια μέρα στο πρακτορείο της γειτονιάς του. Να δει το βλέμμα αυτοπεποίθησης με το οποίο «εισβάλλει». Να ακούσει την προσφώνηση «καλώς τον κύριο καθηγητή» που του απευθύνεται. Κι αφού κάτσει απέναντι από την καρέκλα που είναι αποκλειστικά κρατημένη για τον ίδιο, να τον ακούσει να εξιστορεί:



«Το στοίχημα είναι κατεργαρίστικο πράμα. Όποιος θαρρεί ότι θα πλουτίσει απ’ αυτό κάνει λάθος. Μα εμένα όμως μ’ αρέσει. Ούτε καπνίζω, ούτε πίνω. Αυτή είναι η απασχόλησή μου». Και άντε ρώτα τώρα κάποιον που απόλαυσε τις εποχές όπου όλοι έπαιζαν «για τη φανέλα» πώς γίνεται ένα παιχνίδι που έχει σκοπό το κέρδος να το παίζεις μονάχα για την ικανοποίηση της νίκης.

«Μου ακονίζει το μυαλό. Παίζω σχεδόν κάθε μέρα. Καμιά φορά μπορεί να καπριτσαριστώ (δικό του ρήμα από τη λέξη «καπρίτσιο») με τις μικρές αποδόσεις και να μην παίξω. Επειδή θα θέλω εγώ όμως, όχι επειδή μου γκρινιάζουν τα παιδιά μου. Και παλιά έπαιζα ΠΡΟ-ΠΟ, αλλά δεν γκρίνιαζε η γυναίκα μου. Αφού της έφερνα λεφτά, γιατί να γκρινιάξει», ολοκλήρωσε τη σκέψη του με μια μεγάλη αλήθεια.

Είπε τώρα ΠΡΟ-ΠΟ και θυμήθηκε κάποτε που είχε παίξει συνεταιρικά με πέντε φίλους του ένα δελτίο, το οποίο έπαιρνε 500.000 δρχ. Το έχασαν, λέει, για δυο παιχνίδια που έμαθε εκ των υστέρων ότι ήταν στημένα. «Όλοι οι παίκτες, όταν χάνουν, λένε ότι είναι στημένα», τον πειράζω. Δεν μασάει και απαντάει με δεύτερη μεγάλη αλήθεια: «Στοίχημα πρέπει να παίζεις από τον Σεπτέμβρη μέχρι τον Φλεβάρη. Μετά γίνεται χαμός»…

Χαμός γίνεται όμως και στην Αγγλία. Η Λέστερ ετοιμάζεται για κάτι που θα είναι (και) στοιχηματικώς θαύμα. Αλήθεια, πώς τα βλέπει ο κυρ-Σταύρος εκεί τα πράγματα; «Θα το πάρει η Λέστσερ (ναι, με σίγμα). Οι άλλες ομάδες είναι για τα πανηγύρια. Εκεί “τσούκου-τσούκου”, 1-0, θα το πάρει. Εμένα μ’ αρέσει όμως και η Γουότερ Χαμ, η ομάδα των Χ».

Μετά κι απ’ αυτό μπαίνουν ψύλλοι στ’ αυτιά μου. Με ζώνουν οι υποψίες. Ρε λες στην επικότερη στοιχηματική φάρσα όλων των εποχών να πρωταγωνιστούσε ο κυρ-Σταύρος;



Τι σημασία έχει όμως που δεν τα λέει σωστά τα ονόματα των ομάδων; Σημασία έχει ότι τα παίζει σωστά. Γι’ αυτό εξάλλου την ώρα που συνομήλικοί του φορτώνονται με το all time classic «εγώ θα κάτσω με τη νεολαία», τον ίδιο τον περικυκλώνουν μόνοι τους οι πιτσιρικάδες στο πρακτορείο: «Μ’ αγαπάνε και με ακούνε. Με ρωτάνε πώς βλέπω τα παιχνίδια ή μου κάνουν πλάκα «τι έγινε, παππού, τους τα πήραμε»;

Γενικώς δεν γίνεται να μην τον αγαπήσεις τον κυρ-Σταύρο. Ακόμα κι όταν λέει… κακές λεξούλες: «Αυτός ο κερατάς ο ΠΑΟΚ μου χαλάει συνέχεια τα στοιχήματα. Θυμάμαι προχθές που έχασε από τον Πανθρακικό. Κι εκείνοι οι Ιταλοί, μαφιόζοι. Δεν υπάρχει πιο πούστικη ομάδα από τη Μίλαν και τη… Σαλμπούρ (έπειτα από παύση δευτερολέπτων και απορία για το πώς πεταχτήκαμε από τη Serie A στην Αυστρία, κατάλαβα πως επρόκειτο για τη Σάλτσμπουργκ)».

Βέβαια, εκτός από ομάδες που αντιπαθεί, υπάρχει κι εκείνη που συμπαθεί. Τι συμπαθεί δηλαδή, τη λατρεύει. Όχι αρκετά όμως για να μην ποντάρει εναντίον της αν χρειαστεί: «Είμαι Ολυμπιακός από μικρό παιδάκι. Κάποτε σε ένα γκολ πέταξα το σακάκι μου -από το καλό μου το κοστούμι- στο Καραϊσκάκη. Άλλο η αγάπη όμως και άλλο το στοίχημα. Πέρυσι που έχασε από τον Αστέρα στην Τρίπολη είχα πάρει 250 ευρώ».

Τα ακούς όλα αυτά -ή τελοσπάντων τα διαβάζεις- και αναρωτιέσαι: Εντάξει η καθημερινή μελέτη, εντάξει η κατάθεση των δελτίων. Τα παιχνίδια που παίζει όμως τα παρακολουθεί; Αντέχει; Αυτή την ερώτηση ωστόσο, καλύτερο από τον ίδιο είναι να την απαντήσει η κόρη του: «Το Σαβ/κο μπορεί να λείπει και 8-10 ώρες από το σπίτι. Έρχεται μόνο το μεσημέρι για να φάει σαν… κλέφτης. Και μόλις πάω να πλύνω τα πιάτα εξαφανίζεται πάλι στο πρακτορείο».

Το ακόμα καλύτερο, δε, είναι το καλοκαίρι. Γιατί ναι, σωστά κατάλαβες, ακόμα και στις διακοπές ο κυρ-Σταύρος δεν κάνει… διακοπές: «Στην Κρήτη που κατεβαίνουμε τον Αύγουστο δεν έχει πρακτορείο στο χωριό. Μελετάω όμως το κουπόνι μου και μετά λέω στη Βουλγάρα που προσέχει τη συμπεθέρα μου να με πάει στο διπλανό χωριό. Με πάει κάθε μέρα, έχει μάθει κι εκείνη να παίζει»!

Όπως καταλαβαίνεις, τίποτα δεν μπορεί να μπει μπροστά του στο δρόμο για το… ταμείο. Κανείς δεν μπορεί να του γιατρέψει την (καλώς εννοούμενη στην περίπτωσή του) «αρρώστια». Ούτε καν πραγματική αρρώστια. Γιατί ακόμα και τη φορά που η ζωή πήγε να «τον ρίξει στον κουβά» (σε σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο που είχε υποστεί) αποδείχθηκε ότι είχε παίξει… Χάρο ημίχρονο/κυρ-Σταύρο τελικό:

Φωνάζοντας τον γαμπρό του μόλις συνήλθε και ψιθυρίζοντάς του συνωμοτικά στο αυτί: «Το νου σου, γιατί στην τσέπη του πουκαμίσου μου έχω ένα κερδισμένο δελτίο…»